Çağatay Türkçesi, 15. yüzyılın başlarından 20. yüzyılın başlarına kadar kullanılan bir yazı dilidir. Nevayî’nin ölümünden sonra, onun eserlerinin kolayca okunması için, İslam dünyasının her bir köşesinde çeşitli sözlükler yazılmaya başlandı. Genellikle Osmanlı İmparatorluğu, İran, Azerbaycan, Hindistan ve Türkistan’da yazılan ve Türk dilinin tarihî gelişimi için çok büyük bir değere sahip olan bu sözlükler bir sözlükçülük ekolü oluşturmuştur. İran sahasında da Ali Şir Nevayî’nin eserlerini anlamak üzere birçok Çağatay Türkçesi sözlüğü düzenlenmiştir. Bunlardan bir tanesi 17. yüzyılın ikinci yarısında, Safevi Dönemi’nde II. Şah Safî yani Şah Süleyman’ın (hük. 1666-1694) münşisi olan Muhammed Rıza Nasîrî Tusî’nin oğlu Abdul-Cemil bin Muhammed Rıza Nasîrî Tusî tarafından Farsça olarak yazılan Kitab-ı Türkî  (Ferheng-i Nasîrî) sözlüğüdür. Bu çalışmada önce eser üzerinde yapılan çalışmalar ve el yazması nüshaları hakkında bilgi verilmiş daha sonra sözlükte bulunan yanlışlar üzerinde durulmuştur.

Çağatay Türkçesi, Çağatay Türkçesi sözlükleri, Nevayî, sözlük bilimi, Kitab-ı Türkî (Ferheng-i Nasîrî), Abdul-Cemil bin Muhammed Rıza Nasîrî Tusî, İran, 17. yüzyıl