Sadık Yalsızuçanlar düzyazı türünün farklı alanlarında kendine has üslubu ile kurguladığı metinleriyle Türk edebiyatında özgün yer edinir. Geçmişle, tarihî ögelerle ve dinî değerlerle bağını koparmayan yazar, metinlerinde çoğunlukla “oluş” ve “her dem yeniden doğuş” içindeki bireyin öyküsünü tasavvuf ehillerinin hayatı ile yoğurur.

Yalsızuçanlar, “Gezgin” adlı romanını İbn-i Arabî’nin hayatından yararlanarak kurgular. Hâkim bakış açısı ile yazılan eserde adı belli olmayan ve “Gezgin” diye tanıtılan başkişinin fiziksel gezilerine eşlik eden ruhsal yolculukları anlatılır. Başkişinin kendini arayış serüveninde çeşitli şekillerde ötekilere yabancılaşması, yalnızlaşması onun yaratıcı ile bütünleşmiş kişiliğe ulaşabilmesini kolaylaştırır; onu dünyalık nesnelere yabancılaştırırken Allah’a yakınlaştırır. Böylece yalnızlığı ezeli aşkı tatmasıyla son bularak sadece insanlarla değil nesnelerle de iletişime geçer.

Bu çalışmada yaşadığı birçok yolculuğun ardından yaşamın anlamını “evet/varlık” ve “hayır/yokluk”la özetleyen Gezgin’in öz ile bütünleşmesi, “gezginler”in simgesi hâline gelişi yabancılaşma ve iletişim/sizlik temalarından yararlanarak incelenecektir.

Roman, İbn-i Arabi, yabancılaşma, iletişim/sizlik, Gezgin